Home-home

Tijd voor een nieuwe en laatste update vanuit Canada.

Wat heb ik een geweldige tijd achter de rug. Echt helemaal super, heb enorm genoten en veel meegemaakt. Gewoond, gewerkt en geleefd in een ander land... Een gigantisch land, waarvan ik nu alleen nog maar een stukje van het betoverend mooie westen heb gezien. Een land, waarbij ik me telkens weer verwonderde over de vanzelfsprekendheid van gastvrijheid. Een land, dat ik zelfs 'home' ben gaan noemen...

Dat betekent niet dat ik jullie, de mensen die dit lezen, niet gemist heb. Af en toe heb ik wel eens een momentje gehad dat ik 'gewoon eff thuis' wilde zijn. Vooral toen ik niet helemaal fit was. En kijk er echt naar uit jullie weer te zien en spreken binnenkort!

In plaats van (te) sentimenteel lopen doen dat ik het zo jammer vind dat m'n avontuur bijna ten einde is, wil ik graag nog even iets schrijven over mijn laatste weken!

Nadat ik in februari m'n ticket had omgeboekt, zodat ik pas 18 april ipv 5 maart zou terugkomen, werd het even heel druk op mijn werk. Het was namelijk 'family day' in BC, een provinciale feestdag, die is bedacht omdat er in de maand februari nog geen officiële vrije dag was. Ik vond het wel een goede reden, volgens mij hebben we in Nederland nog genoeg maanden over zonder nationale vrije dag! Dit lange weekend (fam day was op een maandag), was het toppunt van het seizoen voor ons restaurant bij de skilift. Overtijd werken, maar als je met leuke mensen werkt is dat helemaal geen probleem. En dat was gelukkig het geval! Ook na werk gingen we geregeld wat drinken in het centrum of op het terras. In februari en maart kwam de zon verrassend vaak tevoorschijn, dus dat was een heerlijke afterwork bezigheid.

Daarnaast werd ik vanaf januari ook betrokken bij het voetbalteam van de jongste zoon in het huis waar ik verbleef. Superleuk!! Ik hielp mee met coachen en kreeg zelfs mijn eigen sportkleding hiervoor! Ik heb het al vaker gezegd, maar kom er niet onderuit het nog een keer te zeggen: wat ben ik een bofkont! Want naast leuke collega's en vrienden, verbleef ik het hele seizoen bij de sportieve familie, waar ik al heel snel niet meer als 'stranger' werd gezien, maar opgenomen werd in de familie. Ik vind dat best bijzonder!

Na februari, werd het (net zoals in Nederland) maart. Begin maart had ik de meest geweldige dagen op mijn snowboard. Een paar echte powdays, waar ik eindelijk een paar keer een redelijke treerun kon doen. Heerlijk! Als ik er nu zo aan terug denk... Echt supergaaf!!! Na deze dagen werd ik een beetje ziekig, wat uiteindelijk iets langer duurde helaas. Ik mocht niet meer snowboarden dit seizoen en een tijdje niet werken, dus dat was wel even flink balen. Maar nu is alles gelukkig weer helemaal prima en ben ik letterlijk en figuurlijk weer 'de ouwe'. Letterlijk, want ook mijn verjaardag vierde ik dit jaar in Canada. Mijn vrienden verrasten me en stonden 's avonds zingend aan de deur, heel leuk!

Eind maart was het tijd om voor het eerst sinds 16 november Revelstoke eens te verruilen voor wat anders. Ik ging een weekendje naar het nabijgelegen (lees: 2 u met bus) Golden, wat niet heel bijzonder was. Een week later op roadtrip naar Banff, wat erg gezellig was omdat ik met vrienden en hun 'nieuwe' auto ging en wederom door de prachtige Rockies reed.

In april werkte ik nog maar enkele dagen, het was duidelijk dat het seizoen bijna afliep. Met voetbal verruilden we de zaal voor het grasveld (eindelijk) en ik kon zelfs nog mee naar de eerste twee wedstrijden van de jongens in Kelowna. Superblij dat ik daarbij was! Twee dagen later (afgelopen dinsdag) was het tijd om afscheid te nemen. Van vrienden, van collega's, van de familie en van familie van de familie, van het voetbalteam. Afscheid nemen van alles en iedereen in Revelstoke.

Met twee vriendinnen reed ik die dag naar Vancouver. De laatste keer een flink stuk rijden door British Columbia, in 6,5 uur rijden kregen we naast het prachtige landschap, heftige regen, motregen, sneeuw en zon voorgeschoteld. In Vancouver bleef ik met een vriendin achter bij vrienden van vrienden. Gezellig en leuk om weer meer leuke mensen ontmoet te hebben.

Donderdag staken we de grens over naar Seattle. De stad van Starbucks en de Space Needle ligt op ongeveer 4u met de bus vanuit Vancouver en was dus een prima bestemming om mijn Amerikaanse dollars (verdiend door fooien op mijn werk in the Yukon in augustus en september) te verzilveren. Een leuke stad, met een levendige farmers market en een mooie kust. Ohja en om nog even aan te geven waarom ik me blijkbaar zo thuis voel in Canada: omdat we maar 1 nachtje in Seattle zouden blijven, voordat we terug gingen naar Vancouver, namen we niet alle bagage mee. Ik had me echter voorbereid op het oversteken van de grens met Amerika (paspoort mee en gecheckt of ESTA nog geldig was om het land in the kunnen), maar helemaal niet nagedacht over het terugkeren. Dus toen de douanier bij de grenscontrole Amerika --> Canada me vroeg waar mijn visum was, moest ik vertellen dat ik het in Canada had laten liggen... Ik had in juli wel een wazige foto ervan genomen, dus die kon ik wel laten zien, maar echt blij was ze er niet mee. Gelukkig vertrouwde ze me toch en dus zit ik nu, twee dagen later, op de airport van Toronto te wachten op mijn tweede vlucht naar 'home-home'.

Tot slot wil ik jullie bedanken voor de leuke reacties op mijn blog en foto's.

See you soon/à bientôt!