Gifts & challenges up North!

Et voilà, eindelijk een nieuwe blog!

Oei, het is nog niet zo gemakkelijk om een nieuw verhaal te schrijven over mijn belevenissen de afgelopen zeven weken... Maar hier dan toch een poging.

Terug in de tijd... Eind juli verbleef ik zoals eerder gezegd een week in Whiterock /Surrey. De laatste dagen daar waren nog heel gezellig met een 'potluck' goodbye party bij buurtgenoten die naar Ierland emigreerden en een BBQ bij de -zoveelste uiterst gastvrije- Canadese familie van mijn hosts. Live muziek, lekker weer, heerlijk eten, drinken en goed gezelschap is altijd een geweldige combinatie, daarvoor hoef je niet per se naar Canada te gaan. En 'dus' ging ik na deze gezellige dagen verder met mijn ontdekkingsreis door dit grote land.

Over groot gesproken, het blijft bijzonder om ruim twee uur te vliegen en te beseffen dat ik nog steeds in hetzelfde land en slechts 1 provincie/territory noordelijker ben. Met andere woorden; ik vloog begin augustus van Vancouver in British Columbia (BC) naar Whitehorse in the Yukon. Anders dan andere Canadese provincies is Yukon een 'territory', vandaar dat iedereen altijd 'the' gebruikt in combinatie met Yukon.

Nu zou het leuk zijn om het gebied waar ik aankwam te omschrijven, zodat jullie een beetje beeld erbij krijgen. Helaas is dat niet echt mogelijk, dus je moet het zelf komen ervaren! Een vliegticket kun je boeken via Air North, de airline die (als je via Vancouver vliegt) het voor elkaar krijgt om je in twee uur tijd drie drankjes, een snack en een lunch voor te schotelen en na elke ronde ook nog je afval ophaalt. Let wel, dit is allemaal gratis bij je ticket inbegrepen en zorgt ervoor dat je voor de rest niks hoeft te of kunt doen. Indrukwekkende service.

Ik werd opgehaald door de ouders van mijn host en we reden een klein uurtje naar het Zuiden, naar het plaatsje Carcross. Niet ver van de grens met BC en in een grondgebied, duidelijk aangegeven, van first nations. Hierin had ik me vooraf nog niet verdiept, in tegenstelling tot de goldrush die 'een tijdje terug' ook Carcross aandeed toen duizenden gelukzoekers vanuit Skagway, Alaska naar Dawson City (waar het goud te vinden was) probeerden te geraken. Probeerden, want zeker niet iedereen overleefde de barre tocht. Vooral dankzij deze historische goldrush is het huidige Carcross een toeristische trekpleister. In de zomer is het dus vrij druk met fototoestellen en mensen. In de winter is er niks te doen heb ik gehoord. Hoe dan ook, Carcross is een knus plaatsje.

De dag na mijn aankomst bij m'n hosts, mocht ik gelijk aan de bak. Werken in de bistro. Vooraf ging ik met een collega even mountainbiken op een van de mooie trail die in Carcross starten. Poeh, viel me dat even tegen. Mijn eigen mtb conditie bedoel ik dan, tjongejonge. Het werk in de bistro beviel goed, al was het de eerste dagen even wennen met alle engelse kooktermen etc. Leuk om een centje bij te verdienen met het oog op de komende weken als ik ga rondreizen met Vera!! Na mijn eerste dag in de bistro, was mijn tweede werkdag mijn eerste dag waarop ik alleen van mijn hosts de ongeveer vier km naar Carcross liep. Door het 'frequente' berengebied. Berengezellig natuurlijk, maar gaandeweg werd ik er toch een beetje bang van. Want ik had geen bearspray meegenomen en wist eigenlijk niet echt wat ik moest doen als ik er een mocht tegenkomen. Een beetje naïef bleek later toen collega's me vertelden hoe gevaarlijk de grizzly en zwarte beren kunnen zijn. Vanaf de dag erna toch maar bearspray meegenomen dus en de spray bij sommige wandelingen letterlijk in de hand vasthouden. Stiekem wilde ik er natuurlijk toch wel een tegenkomen...

Tegenkomen gebeurde echter niet. Wel heb ik een beer op grote afstand gezien op een van m'n hikes en later nog een beer langs de weg vanuit de auto gespot. Gelukkig ;-)

Hiken in the Yukon, in de omgeving van Carcross is geweldig. Niet eens alleen vanwege de prachtige vergezichten overal en de kansen op het spotten van wildlife (naast beren is dit ook het gebied van o.a. de caribou, waar Carcross haar naam aan te danken heeft), maar vooral ook omdat het een uitdaging is. Iedere keer, iedere te beklimmen berg weer. Challenge yourself!

Ondertussen werkte ik naast de reguliere vrije dag (want bistro was gesloten) op maandag zowat elke dag. Na of voor werktijd ging ik even naar het 'strand', lees zand bij het meer, genieten van het uitzicht, of een wandeling maken door de kleinste woestijn ter wereld, die op de fietsroute van mijn hosts naar de bistro ligt. Bijzonder, want vanuit het zand zie je de hoge omringende bergtoppen bedekt met sneeuw.

Halverwege augustus begon de herfst hier. Veelal geel verkleurde bladeren aan de miljoenen loofbomen hier vormden een mooi portret met de eveneens miljoenen groene naaldbomen. Een week later werd het erg koud en kon ik het met vier lagen kleding nog niet warm krijgen. In de bistro dronken we sommige dagen een shotje wodka als verwarmd ontbijt. Ik voelde me een beetje Russisch haha. De kou (en regen) vertaalde zich in veel sneeuwval op de bergen. De hikes die ik na deze week deed kwamen telkens uit in de sneeuw, zie foto's! Heel gaaf om te beseffen dat het eigenlijk nog gewoon zomer is, maar dit dus ook in de zomer kan. Al zou ik liegen als ik zei dat er geen moment was dat ik even naar een warme dag verlangde...

Afgelopen week was de laatste dag dat de bistro geopend was voor dit seizoen. De laatste dag werd uiteindelijk nog een hele drukke. Gelukkig. Hoe dan ook blij dat ik in de bistro gewerkt heb, leuke mensen, relaxte sfeer en lekker eten! Op het moment dat ik dit schrijf ben ik aan m'n laatste dagen bezig bij mijn hosts hier voordat ik zaterdagochtend weer naar Vancouver vlieg. Ik probeer hier nu nog veel mee te helpen op hun grondgebied, wat vooral neerkomt op opruimen en afronden van alles voordat de vorst en sneeuw komt. En dat is al snel in dit gebied waar het in hartje winter wel -40 wordt.. Zeggen ze. Ik zit er serieus over te denken om deze winter een week terug te komen naar the Yukon. Gewoon, om de kou te ervaren o.a. Maar eens zien of ik dat echt ga doen.

Tot slot van deze blog wil ik toch nog een poging doen te omschrijven hoe het er hier uitziet. Uniek is het sleutelwoord. Echt uniek. Een one-of-a-kind landschap, iets dat je moet ervaren om het te snappen. Het is immens, uitgestrekt en zoals een vrouw op het strand op een zeldzame windvrije èn zonnige avond tegen me zei: 'A gift, this is a gift'.

Meer gelijk kon ze niet hebben.